Za nami pierwsze ćwiczenia w ramach obsługi polskiego granatnika 46 mm wz. 36. W piechocie granatniki 46 mm stanowiły broń wsparcia strzelającą stromotorowo, która występowała na szczeblu kompanii strzeleckiej. W każdej z nich znajdowała sie sekcja licząca trzy granatniki (łącznie sekcja liczyła 14 żołnierzy), przy czym obsługę broni stanowiło czterech żołnierzy: granatnikowy (dowódca), celowniczy oraz dwóch amunicyjnych. Granatniki 46 mm były skuteczne zarówno w natarciu, jak i w obronie – mogły prowadzić ogień ze stanowisk odkrytych, jak i zakrytych, przy użyciu różnego typu amunicji (w tym m.in. malowanych na żółto granatów ostrych rozpryskowych wz. 35). Skuteczność tej nowoczesnej i powszechnie występującej na wrześniowych polach bitew broni, potwierdzają także relacje i wspomnienia żołnierzy 7 Dywizji Piechoty walczących pod Lublińcem, Wręczycą Wielką, Częstochową czy Złotym Potokiem. Nasze ćwiczenia przeprowadziliśmy w malowniczej scenerii Gór Gorzkowskich i Gorzkowa Starego, gdzie bajeczne krajobrazy robią wrażenie nawet w pochmurny dzień (a taki nam się akurat trafił). Nie musimy dodawać, że rejon ten objęty był ciężkimi działaniami wojennymi toczonymi w ramach bitwy janowskiej w dniach 3 i 4 września 1939 roku. Więcej o granatniku oraz przykładach jego użycia przez oddziały 7 Dywizji Piechoty napiszemy przy okazji drugiej części naszej relacji.

Fot. Marcin Kurus